Κάποτε ένας παραμυθάς βγήκε στη γύρα
αναζητώντας μια σπάνια ιστορία.
«Τι να την κάνεις την σπάνια ιστορία;», τον
ρώτησαν.
«Να την διηγηθώ σε άλλους ανθρώπους κι όλοι
να λένε με θαυμασμό, δεν έχουμε ακούσει τόσο σπάνια ιστορία».
Του λένε λοιπόν μια σπάνια ιστορία, αλλά
όταν πάει να τη διηγηθεί σε κάποιους άλλους, τον σταματάνε σχεδόν στην αρχή.
«Την ξέρουμε αυτή την ιστορία, μόλις χθες συνέβη
σε μας. Άσε θα σου πούμε εμείς μια πραγματικά σπάνια ιστορία».
Του λένε λοιπόν μια ιστορία, αλλά όταν πάει παρακάτω και πριν αρχίσει καλά - καλά να
τη διηγείται, τον διακόπτουν.
«Σιγά τη σπάνια ιστορία! Ακριβώς η ίδια ιστορία
συνέβη σε μας μόλις την περασμένη βδομάδα. Άσε θα σου πούμε εμείς μια σπάνια
ιστορία να έχεις να διηγείσαι».
Μην τα πολυλογώ έτσι πέρασαν τα χρόνια,
ώσπου γέρασε ο παραμυθάς που έψαχνε μια σπάνια ιστορία. Κι όταν τον ρωτούσαν να
τους πει μια σπάνια ιστορία, έλεγε την ιστορία της ζωής του. Κι οι άλλοι από
ευγένεια δε του λέγανε ότι την ίδια ιστορία την είχαν ξανακούσει μόλις προχθές.