Χερσόνησος. Καλοκαιρινή νύχτα. Νύχτα με φεγγάρι. Ένας καταρράχτης από ασήμι το φως –η θάλασσα ασημένια. Γεμάτα τα μαγαζιά και δυνατές μουσικές αδέσποτες σαν απονέρια και κόσμος πολύς στους δρόμους που έπινε μπίρα και χειρονομούσε. Δέντρα από πλαστικό κι αναμνήσεις από σελιλόιντ. Υγρή άμμος. Μια ρυτίδα πένθους στο ξέφωτο του καιρού.
Με το φιλί αναποδογύρισε η νύχτα και με το σμίξιμο άδειασε ο ουρανός κι όταν βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο, επειδή δεν είχε άλλους βατούς δρόμους η νύχτα του μεθυσιού, έκανες εμετό στο νιπτήρα παραμιλώντας.
«Ποιος έρωτας και ποιος Θεός…»
Με το φιλί αναποδογύρισε η νύχτα και με το σμίξιμο άδειασε ο ουρανός κι όταν βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο, επειδή δεν είχε άλλους βατούς δρόμους η νύχτα του μεθυσιού, έκανες εμετό στο νιπτήρα παραμιλώντας.
«Ποιος έρωτας και ποιος Θεός…»