Κι άραγε θυμάσαι το δωμάτιο 404 όποτε περνάς έξω από το ξενοδοχείο Αστόρια; Κι άραγε με θυμάσαι όποτε περνάς από την οδό Δαιδάλου; Κι εκείνο το θλιβερό σούπερ μάρκετ -το Πανελλήνιον- εκεί που νομίζαμε ότι αφήσαμε τη μοτοσικλέτα -τι νύχτα κι εκείνη! Είχαμε σταματήσει για να αγοράσουμε μπίρες από το περίπτερο, αλλά επιστρέφοντας στο Πανελλήνιον δε τη βρίσκαμε τη μηχανή και κάναμε κύκλους στα χαμένα κι ύστερα ξεχαστήκαμε και περιπλανηθήκαμε στην πόλη τραγουδώντας ένα τραγούδι του Τσιτσάνη. Έριχνε καρεκλοπόδαρα, οι δρόμοι είχανε πλημμυρίσει, μονότονα ούρλιαζαν οι σειρήνες της Πυροσβεστικής –όλοι ανησυχούσανε για το ξημέρωμα, εκτός από μας.
Καταλήξαμε και πάλι στα σκαλιά του Εμπορικού Κέντρου μέχρι να μας μαζέψει το περιπολικό στην Ασφάλεια κι από κει στο νοσοκομείο γιατί είχαμε αίματα παντού από σπασμένα γυαλιά. Σε ότι κι αν μας ρωτούσαν, απαντούσες αδιάφορα, «Ψυχές από πορφύρα…», μα δεν κρυβόταν ούτε η πίκρα ούτε ο σπαραγμός.
Πόσο μακριά είναι τώρα ο λιμενοβραχίονας που σμίγαμε και μας μούσκευε το κύμα;
Πόσο χθες είναι όλα!
Καταλήξαμε και πάλι στα σκαλιά του Εμπορικού Κέντρου μέχρι να μας μαζέψει το περιπολικό στην Ασφάλεια κι από κει στο νοσοκομείο γιατί είχαμε αίματα παντού από σπασμένα γυαλιά. Σε ότι κι αν μας ρωτούσαν, απαντούσες αδιάφορα, «Ψυχές από πορφύρα…», μα δεν κρυβόταν ούτε η πίκρα ούτε ο σπαραγμός.
Πόσο μακριά είναι τώρα ο λιμενοβραχίονας που σμίγαμε και μας μούσκευε το κύμα;
Πόσο χθες είναι όλα!