«As tears go by»


Εποχές σημαδεμένες στην αχίλλεια πτέρνα κι η αγωνία να βγει η νύχτα, χρώματα μαύρα και μπίρες από το περίπτερο, κόκκινο κρασί στο Κινέζικο - αλλά στο Αυγό χαθήκαμε γιατί είχε πολύ κόσμο. Έκανα κύκλους στην πλατεία με τις καφετέριες ρωτώντας αν σε είχε δει κάποιος. Η κολώνα της ΔΕΗ έμοιαζε με μαδημένη μαργαρίτα, ήμουνα σίγουρος ότι την άγγιξαν τα μαλλιά σου, ντρεπόμουν πλέον να ικετεύω σκιές, σκυλιά και φαντάσματα και χώθηκα στα σοκάκια που δε γνώρισαν σταυροδρόμια –ένας αφύσικος κύκλος ναυαγισμένης φωτιάς. Κι έτσι έφτασα στα ερειπωμένα τείχη του μεγάλου κάστρου, ακούγοντας τα νυχτοπούλια να θρηνούν πεινασμένα, συναντώντας αλλόκοτα πρόσωπα της παρακμής και της ένδειας και θυμόμουν ότι στην κρεβατοκάμαρά σου υπήρχε ένας πίνακας που έδειχνε μια κοπέλα να τρώει μια φέτα ψωμί αλειμμένη με ταχίνι και δεν ήξερα πώς να εκφράσω αυτόν τον έρωτα καθώς το σπέρμα κυλούσε ρυάκι στο μάγουλό σου.
Έβρεχε στο Γκάζι τρυφερά σαν κλάμα κι εκεί με κατάπιε μια λακκούβα των δημοσίων έργων γιατί είχα τη φαεινή ιδέα μέσα στην τύφλα μου να πάρω τη μηχανή και να ταξιδέψω στις εποχές -συνήλθα στο Πεπαγνή κι ήμουνα το μαύρο μου το χάλι. Τα λόγια του εφημερεύοντος γιατρού μοιάζανε με πορτοκαλόφλουδες κι ένα τραγούδι των Ρόλικνς Στόουνς ακολουθούσε σα σκυλί. «As tears go by»Ρώτησα τη νοσοκόμα για σένα -όχι, δεν υπήρχε γυναίκα μαζί μου.