Κι έρχεται ένα βράδυ χοντρό σα μοσχάρι, ανοίγει τη μαύρη τσάντα του, «Ισολογισμός» λέει κοφτά, όπα της, και τώρα τι κάνουμε; «Ξέρετε, εγώ έζησα στις παρυφές του καιρού» απαντάς, πλην όμως δεν πιάνουνε αυτά, διότι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, οπότε κι εσύ, δηλαδή εγώ, δηλαδή εμείς αρπαζόμαστε από την τεχνολογική εξέλιξη της Ιαπωνίας και αναφωνούμε όλο ενθουσιασμό γιαμαμότο σαμουράι, σα να λέμε νενικήκαμε και το άλτερ έγκο μας βρίσκεται στο μπαλκόνι έτοιμο να βουτήξει στο κενό σπρωγμένο από φροϋδικά συμπτώματα ενσωματωμένα σε φωτορομάντσα.