«Κατά γενική ομολογία βρισκόμαστε σε μια Ιστορική καμπή –κάτι σαν το μάτι του κυκλώνα- όπου με συνοπτικές διαδικασίες πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, μονοκονδυλιά διαγραφήκανε οι αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος. Απέναντι σ’ αυτή τη βαρβαρότητα με τα κροκοδείλια δάκρυα παρουσιάζεται ένα τρομαχτικό φαινόμενο παθητικής αποδοχής, μια στάση εθελοτυφλίας τρομαγμένων ανθρώπων που ψάχνουν απελπισμένα στα συντρίμμια των κυβερνητικών ανακοινώσεων να βρουν έναν τρόπο να την βγάλουν καθαρή.
Θεωρώντας αυτά τα δύο φαινόμενα Συμπληγάδες που απειλούν να συντρίψουν όχι μόνο την μέχρι πρότινος μακάρια οικονομική μαστούρα, αλλά να κουρελιάσουν την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής, πιστεύω ότι οφείλουμε τουλάχιστον στον εαυτό μας να αντιδράσουμε στο μέτρο και το βαθμό που ο καθένας μπορεί.»
Θεωρώντας αυτά τα δύο φαινόμενα Συμπληγάδες που απειλούν να συντρίψουν όχι μόνο την μέχρι πρότινος μακάρια οικονομική μαστούρα, αλλά να κουρελιάσουν την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής, πιστεύω ότι οφείλουμε τουλάχιστον στον εαυτό μας να αντιδράσουμε στο μέτρο και το βαθμό που ο καθένας μπορεί.»