Ενώ το ηφαίστειο κοιμάται

«Τα εν οίκω ούκ εν δήμω» λέγανε παλιά κι όντως, βρέξει χιονίσει, φορούσαν τα καλά τους ρούχα και κρύβοντας τα βάσανα της ψυχής τους βγαίνανε χαμογελαστοί στη γειτονιά, ανηφόριζαν ως την πλατεία με τους ευκαλύπτους, ανταλλάσσανε μια κοινότυπη σαχλαμάρα με τους δικούς τους κι ύστερα κλείνονταν στα σπίτια τους για να αναστενάξουν.
Στις μέρες μας περιορίστηκε ο ρόλος της εξωτερικής εμφάνισης και το ρητό - δεσμοφύλακας «τα εν οίκω ουκ εν δήμω» έχασε την εξουσία του. Στις μέρες μας απλώνουμε τη μπουγάδα του μυαλού μας σαν ασπρόρουχα στην ταράτσα, ανυπεράσπιστα εκτεθειμένοι, αναζητώντας το τρυφερό βλέμμα, το αβέβαιο ξάφνιασμα, την παραδοχή της κοινής μοίρας, της τόσο ξεχωριστής του καθένα.