Δημοσθένους λέξεις

Τυχαίως συνάντησα το Δημοσθένη ανάμεσα στις πάσης φύσεως δοσοληψίες της διασταύρωσης των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου. Φαινόταν ανήσυχος. Δεν κατάφερα να τον αποφύγω.
«Η πραγματικότητα είναι αλλού κι είναι αλλιώς!» μου είπε εμπιστευτικά δείχνοντας γύρω μας.
«Μπορεί…» σχολίασα διπλωματικά.
Γύρω μας ένας χορός αρχαίας τραγωδίας με καρφίτσες στο στόμα και κλεμμένες φράσεις.
«Δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα αφ’ εαυτής, γιατί ζούμε στις προβολές των επιθυμιών και των αναγκών μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι!» επέμεινε χοροπηδώντας σαν εγγαστρίμυθος.
Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Είχα την εντύπωση ότι γύρω μας κυκλοφορούσαν εξωγήινοι. Ίσως όμως οι εξωγήινοι να ήμασταν εμείς.
«Νόμιζα ότι εσύ θα καταλάβαινες…» μουρμούρισε απογοητευμένα κι ύστερα άνοιξε το βήμα του και σαν αερικό χάθηκε ανάμεσα στο πλήθος.
Ναι, είναι δύσκολο να παραδεχτείς δίχως θρήνο, ότι η ζωή είναι ένας τηλεοπτικός σταθμός, μόνο που δε μπορείς να κάνεις ζάπινκ!