Όταν κλείνουν οι πόρτες του μετρό επικρατεί στιγμιαία μια σχεδόν απόκοσμη ησυχία στο σταθμό λες και βουβαίνεται ο χρόνος λες και σταματάει ο στροβιλισμός του σύμπαντος σα να θέλει, να πούμε, το σύμπαν να ξεκουραστεί, να σκεφτεί, να αποκτήσει συνείδηση.
(Εκτός πάλι κι αν το σύμπαν είναι ακίνητο και μόνο τρέμει από μοναξιά δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση κίνησης ώστε να έχουν δουλειά οι αστρονόμοι, οι φυσικοί κι οι χαρτορίχτρες. Α, ναι. Κι οι λογιστές της Ιστορίας.)
(Εκτός πάλι κι αν το σύμπαν είναι ακίνητο και μόνο τρέμει από μοναξιά δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση κίνησης ώστε να έχουν δουλειά οι αστρονόμοι, οι φυσικοί κι οι χαρτορίχτρες. Α, ναι. Κι οι λογιστές της Ιστορίας.)
Ύστερα ο συρμός αναχωρεί κι αφήνει το σταθμό βορά στην επιτηδευμένη καθαριότητα, στις πλανεύτρες διαφημίσεις, στις μονότονες μεγαφωνικές συμβουλές και τις ανόητες επεξηγήσεις, «άνοδος κάθοδος», «άνοδος κάθοδος», «άνοδος κάθοδος».