Ο Σεπτέμβριος είχε πάντα μια σκιά από τις παραλίες ανάμεσα στις ημερομηνίες του. Και μια μυρωδιά από ξυσμένα μολύβια ανακατεμένη με δερμάτινες σάκες. Κι ένα βουρκωμένο κόμπο στο στομάχι σαν περισυλλογή αμηχανίας. Ακόμη και στις μέρες μας που, τέλος πάντων, όλα τείνουν να ισοπεδωθούν μέσα σ’ έναν πολτό ακατανόητης ατομικότητας, ο Σεπτέμβριος διατηρεί ακέραιη τη συνήθειά του να μεταλλάσσει τη μελαγχολία σε πείσμα.