«Όταν κοιτάζεις πολλή ώρα τον ουρανό χωρίς να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου, οι σκέψεις κι η ψυχή σου για κάποιον λόγο γεμίζουν με μια αίσθηση μοναξιάς. Αρχίζεις να νιώθεις αγιάτρευτα μόνος, και όλο αυτό που θεωρούσες πριν οικείο και κοντινό γίνεται αβάσταχτα μακρινό και χάνει κάθε αξία. Αυτά τ’ αστέρια που κοιτάζουν από τον ουρανό χιλιάδες χρόνια τώρα, αυτός ο ακατανόητος ουρανός και το σκοτάδι αδιαφορούν για την σύντομη ζωή του ανθρώπου και άμα βρεθείς μόνος απέναντι τους και προσπαθήσεις να καταλάβεις το νόημά τους πιέζουν την ψυχή σου με τη σιωπή τους. Τότε έρχεται στη σκέψη η μοναξιά που περιμένει τον καθέναν από μας στον τάφο και το νόημα της ζωής φαίνεται απελπιστικό, τρομερό…»
[Τσέχοφ]
[Τσέχοφ]